Ik ben Dick Huizenga en ben van 1936 – in december word ik 86. Oorspronkelijk kom ik uit ambt Hardenberg, dat ligt in het oosten van het land. In 1998 kochten we dit appartement in de Acaciastraat. Je kunt wel zeggen dat ik maatschappelijk betrokken ben. Lang heb ik me ingezet bij Vrouwen tegen Kernwapens, een organisatie opgericht in ’79 om de bewustwording van vrouwen bij de dreiging van kernwapens te stimuleren. Ook heb ik me veel om vluchtelingen bekommerd. Nu nog steeds: ik sta sinds de eerste dag van de oorlog in Oekraïne elke dag een halfuur voor de Russische ambassade. Daarnaast doe ik mee met een meditatieclub en laat ik me inspireren door de Vrijzinnige Houtuskerk. En ik schrijf brieven met mijn 18-jarige kleindochter. 

Het is hier heerlijk om te wonen. De buurt is erg divers, echt geweldig. Ik ben superblij met mijn appartement, ik geniet van het licht en de tuinen waarin ik kijk. De architectuur van deze huizen vind ik prachtig. Ook het openbaar vervoer is prima: binnen 3 minuten sta ik bij een tramhalte – zo kan ik overal komen. Naar het strand met tram 12 of het centrum met tram 3. Ook de Fahrenheitstraat vind ik geweldig, al die winkeltjes zó om de hoek. En aan het einde een heerlijk park om in te wandelen – dat kwam vooral tijdens de coronatijd van pas.  

Toch heb ik besloten dat ik hier niet meer wil wonen. Want naast een bruisende buurt, is het ook een volle buurt. Als ik vanuit mijn straat richting het Valkenbosplein fiets en er komt een auto in tegengestelde richting aan, dan moet ik afstappen, me tussen de geparkeerde auto’s doorwurmen en over de stoep verder gaan. Dan kan zomaar 3 keer gebeuren in dat kleine stukje. Ook lukt het niet om mijn eigen fiets voor de deur te parkeren, want daar is geen plek voor. Dus ben ik genoodzaakt om ‘m telkens in de stalling te zetten. En ik moet soms meermalen op een dag weg met de fiets.  

Maar de druppel die de emmer deed overlopen is het uitzicht aan de voorkant. Er komt een dakopbouw tegenover mij en dat project is nou al 2 jaar aan de gang. En schuin tegenover staat de boel te verloederen. Ik heb zelfs mijn gordijnen zo gedrapeerd dat ik de dakopbouw niet zie en vanuit mijn erker de straat links en rechts in kan kijken, dan kijk ik tenminste een beetje wat verder weg. Ik vind het echt erg dat mensen niet beseffen wat voor impact zoiets heeft op de overburen. 

Ik zou het heerlijk vinden als de stoep weer bedoeld wordt om op te wandelen. En geef de straat terug aan de fietsers. Het liefst zou ik de auto’s helemaal de wijk uit willen hebben, ergens op een groot terrein buiten de stad waar je zo met de tram kunt komen. Want dan heb je tenminste ruimte om in de wijk echt weer te kunnen leven. In ’98 had je hier nog straatfeesten – daar is nu echt geen plek voor. Maar parkeren aan één kant zou ook al een grote vooruitgang zijn: dan hoef ik met mijn 85 jaar tenminste niet meer de stoep op als een auto erlangs wil.