Na een lang verblijf in Portugal kwam ik eind oktober weer thuis. Ik stapte uit de tram en gemengde gevoelens overvielen mij. Voor de tijd van het jaar was het warm en zonnig. Daardoor leek het er niet op dat ik net een afstand van meer dan 2000 kilometer naar het noorden had afgelegd. Wat veel fietsers, de geur van benzine en zoveel mensen… Wat een drukte en wat een gekrioel op dat kruispunt met auto’s, fietsers en voetgangers.
Het gaf me een onrustig gevoel. Het continue opletten en het ongemak dat zich vermengde met het vooruitzicht van weer thuis zijn in de vertrouwde omgeving. Lekker lopend naar de winkels in de Fahrenheitstraat, naar het strand om van de horizon te genieten en de gezelligheid om buren en vrienden weer op straat tegen te komen voor een praatje. Een fijne plek om te wonen. Met wel wat uitdagingen om ook in de toekomst het voor iedereen leefbaar te houden.
O, ja de wijkvisie op de openbare ruimte…. Ik zou het bijna vergeten. Daar waren we toch mee bezig? Allerlei vragen borrelden opeens in me op. Het stond in het coalitieakkoord genoemd wist ik nog. Maar hoe zat het nu met de begroting? Waren er ook middelen? Tijd om weer eens aan de bel te trekken. Hoe staat het er mee?
Ik besefte opeens ook dat veranderingen op papier altijd veel gemakkelijker te realiseren zijn dan die werkelijk tot uitvoer te brengen. Die veranderingen vragen om geduld, doorzetting en af en toe een wake-up call. Daarvoor moet je soms even wat afstand genomen hebben, om te weten waarom je je hier ook alweer voor inzette. Dus aan de slag! (en het feit dat je dit stukje leest in de nieuwsbrief over hoe het staat met de wijkvisie mag je gerust zien als een wake-up call)
